Heb jij dat ook wel eens; dat je een mooi voorwerp ziet en nieuwsgierig bent naar wie dat heeft gemaakt? Nou, ik wel. Laatst nog. Voor een opdracht was ik in Weesp, liep na afloop door een leuke straat, zag een etalage waar ik nieuwsgierig van werd, mocht naar binnen en direct viel mijn oog op twee kleine poefjes. Die moesten gewoon gekocht, snel op OK drukken bij het pinnen en nu staan ze te shinen - zoals dat tegenwoordig heet - op mijn kantoor.
De vrolijke kleuren, mooie stoffen en grappige vorm maakten me nieuwsgierig naar de persoon achter deze poefjes. Op het label staat stoffeer atelier miranda. Op de site zie ik een leuke vrouw met een fascinatie voor ambacht, detail en creativiteit. Dat smaakt naar meer.
Ik bel en mag gewoon komen. Via een romantisch weggetje langs Het Gein kom ik bij haar atelier achter op een boerenerf. Ze ontvangt me bij de schuifdeur, ik krijg een kop thee en onder het werken door vertelt ze over zichzelf.
Zo'n 30 jaar geleden heeft Miranda Groen haar opleiding gevolgd op het Hout- en Meubileringscollege in Amsterdam. De kneepjes van het stoffeerders vak heeft ze vervolgens in Ierland geleerd.
Een jaar geleden is Miranda, noodgedwongen, voor zichzelf begonnen. Door COVID-19 was er geen werk meer van haar vaste opdrachtgevers. Omdat duurzaamheid belangrijk voor haar is, begon ze met poefjes maken van restjes stof. Ze werkt bij voorkeur met natuurlijke materialen zoals (gerecyclede) wol, linnen en katoen. De poten onder de poefjes zijn van opgeschuurde sjoelstenen, spijlen uit een houten hek, of wat er maar voor handen is.
Met de poefjes loopt het ondertussen als een tierelier. Ze exporteert ze al naar Spanje, Ierland en Frankrijk. Op mijn vraag waar je een echte 'Miranda Groen' aan herkent, is het even stil. En dan "Ik hou van lekker veel kleur; oranje, roze...".
Op de terugweg zit ik wat te mijmeren. In de poefjes zie ik de maakster: kleurrijk, stoer, dapper, subtiel en liefdevol.
